Met een ziek lijf kun je soms lange tijd je afspraken niet nakomen. Bang als ik was dat hij er niet meer in zou geloven, heb ik hem voorzichtig gepolst. Gelukkig reageerde hij vlot; hij had er nog steeds zin in.“En nu hopen dat er niet weer iets tussenkomt”, zeg ik nerveus tegen een collega.
“Ach”, antwoordt deze raadselachtig, “dat is wel het minste waar jij je druk om moet maken.”
“Huh?”
“Er is altijd een bepaalde spanning tussen man en vrouw. Ziekte zal hij nog wel begrijpen. Van die spanning weet ik het zonet nog niet.”
Tjonge, toch niet alle singles zijn op zoek naar een platte wip? Nee, als dit al spannend wordt zal het door mijn legendarische onhandigheid komen. Het is heus niet sexy om je lepel in de soep te laten vallen, een wijnfles van tafel te maaien, of struikelend bij een tafelgast op schoot te landen.
Na een treinreis van enkele uren omhelst het Centraal Station me met de verrukkelijke drukte die ik als stadse frats zo kan waarderen. Gebiologeerd door een mengeling van exotische talen loop ik in een blije toeristenstroom de verkeerde kant op. Gelukkig wijst een attente man mij de weg.
De trip gaat goed, totdat….een hele wolk zand, gevangen door de wind, in mijn gezicht wordt gesmeten. Wel, dat wordt een jofele entree straks. Mijn collega kan er gerust op zijn; zand is schurend venijn voor de edele delen.
“Sorry voor mijn aparte binnenkomst”, verontschuldig ik me even later, en spoed me naar de toiletten. “Als de sodemieter je make-up herstellen”, brom ik tegen de tranende verschijning, “dit ziet er echt niet uit.”
Beschaamd begroet ik mijn tafelheer nogmaals. Begrijpend leidt hij de conversatie weg van alle ongemakken, waarna hij de kaart als amuse presenteert.
“Het is hier gewoonte om zelf je bestellingen te halen”, verklaart hij zijn regelmatige gang naar de bar terwijl hij koffie voor me neerzet zonder voetbad. Mijn aanbod om met hem mee te lopen wijst hij hoffelijk af. Mooi, dan kan ik zelfs een gerecht met saus bestellen.
De sfeer is uitstekend in dit artistieke etablissement. Het leidt tot wezenlijk contact dat inderdaad niets heeft te maken met platte lust, doch alles met de blote ziel. “Dit is veel leuker dan ik had verwacht”, is zijn fluwelen tekst bij een tedere omhelzing.
Daags erna krijg ik ruim de tijd om wakker te worden. Loom nagenietend zie ik de plank met knuffelbeesten. Hij heeft een voorliefde voor beren. Onder een mail ter troost tijdens een ziekbed, prijkte zijn boodschap: ‘WHEN ALL ELSE FAILS, HUG YOUR TEDDY BEAR!’ Zie je wel, de man is onschuldig, een heuse ‘teddyheer’.
Ik denk aan mijn troetels. Hm, hoe zou dát staan onder een mail, hug your bunny? Zal ik hem toch maar niet vertellen dat ik eigenlijk meer heb met konijnenknuffels? Het lijkt me wijs. Galante mannen bestaan welzeker, maar galante vrouwen ook.